Cerkak Aku bocah BrokenHome

Aku bocah BrokenHome

Umurku saiki wis limalas taun, yen diumpamakake kaya kembang sing arep mekar. Umur wong sing isih goleki jatining diri lan gampang kegawa karo kahanan. Ing umurku iki aku kudu nerima kahanan sing pait sing semestine aku ora ngerasakake. Kahanan hubungan Bapa Biyungku wis pecah. Aku ngerti sing semestine kedadeyan lan ora diceritakake marang awakku. Aku anak tunggal sing ora nduwe sedulur. Yen aku cerita marang kancaku, padha bae kuwi buka aib keluwargaku. Makane aku meneng lan mendem dhewean nganti aku nangis misek misek

“Oh Gusti, apa aku kudu cerita marang kancaku ? aku butuh nasihat, awakku gung siap nerima dhewean, aku ora nduwe sapa sapa”

Aku saya suwe saya kesisa batinku. Banjur aku lunga njumuk banyu wudhu, aku kelingan yen aku esih nduwe Gustiku sing ora kesel ngrungokna rintihanku supaya aku kuat ngadepi iki dhewean. Aku percaya yen Gusti ora bakal mbocorake marang sapa-sapa.

Sejak kedadeyan iki, aku jarang metu saka omah, aku saiki ngentekne wektuku ana ing kamar, bedha karo jaman sedurung ana kabar kaya mangkene. aku sering dolan kluyuran. Aku wis mikir yen aku bakal dadi bocah sing broken home. Awakku mulai mikir dewasa supaya aku ora kegawa arus ana ing pergaulan sing macem – macem, amarga akeh sing wis kabukten yen bocah sing nasibe kaya aku bakal dadi rusak. Mabuk mabukan. nanging aku kudu bisa jaga awakku. Mung Gustiku panggonan sing bisa nentremake ati.

“Gusti aku percaya, aku janji bakal ana ing dalanmu, aku yakin dalanmu bakal ana akhir sing nyenengake”

Wektu terus mlaku, lan masalah saya suwe saya wis ora kepikir. Aku ngarep supaya ora muncul perkara kuwi maneh.  Aku ora bakal cerita marang kancaku apa sing dadi aib keluwargaku. Saiki umurku wis mateng. Njangkah 18 taun.

Ing sasi Desember, lan aku arep ngadepi ujian. Ya Gusti, kedadeyan ana perkara liya ing keluwargaku. Kedadeyan sing diawali wektu Bapa lunga menyang daleme mbah putri. Ing wayah grimis mudhun tengah wengi. Bapa teka nesu – nesu lan mara ning kamarku. Wektu kuwi aku lagi turu dikeloni karo Biyungku

“wong loro iki nengdi kabeh, ditelfon ora diangkat-angkat” karo rai sing abang ireng lan nesu ning aku lan Biyungku

 “Biyung kala wau sare Bapa, hape Biyung dipunpejahi amaragi wedi yen nggangi” ujare Biyung marang Bapa

Aku mung meneng bae, aku ora jawab saukara, aku wedi karo praupane Bapa sing ngedeni banget yen lagi nesu. Aku ya salah, amarga aku ganti nomer hape lan ora ngandani Bapa

 “kowe iki bojo sing ora ana gunane! Kowe mending lunga saka omah, melu karo gendakanmu” omongane Bapa nyang Biyung sing karo nesu nesu

 “panjenengan menika menapa to mas? Sampun sepuh mbok nggih dikontrol emosine, nembe rawuh mbok nggih salam, malah nesu-nesu mboten jelas” saurane Biyung

 “ngerti ora ban motorku bocor lan kudanan, nanging apa ? kowe kabeh ditelefon ora bisa kabeh, ora ngerti kahanane aku sing kudanan, yen aku lara kepriye ?” Bapa tambah nesu lan emosinan

 “jarak saka kene ana ing panggonanmu bocor kan cedak, gerimis mbok ya njaluk tulung marang tanggane, kudune panjenengan ngendika apik apik, boten malah ngusir kula amargi perkara sepele” saurane biyung sing tambah jengkel karo Bapa.

            Tambah saya suwe omah dadi kaya neraka, hawane wis ora kaya biasane, isine emosi Bapa lan Ibuku.

Aku nangis ngerti kaya mangkene. aku keweden banget. Keweden yen aku bakal dadi bocah sing broken home.

 “aku bisa apa ? “ takonku ana ing atiku aku mung bisa ngetokake eluh sing terus netes ana ing pipi

Banjur Bapa metu saka omah lan mbanting hapene. Panjenengane ora peduli hapene bakal rusak utawa kepriye

 “panjenengan ngusir aku sami mawon ngusir kula kalian anakku, amrgi dheweke bakal melu kula lunga saking omah niki. Omah menika nggih kagem arta kula, ampun kesupen lan diemut emut”

 “Bapa.... Biyung.....” tambah kenceng tangisanku, aku mung bisa nangis tanpa bisa melu njawab emosine bapaku

 “kowe sayang karo Biyungmu nduk ? kowe bakal dadi bocah sing melu Biyung yen Biyung lunga saka kene” Biyung nakoni aku karo ngerangkul pundhakku

 “Ampun kesah saking mriki Biyung, kula boten purun” aku nyauri karo ngerangkul ana ing awake Biyungku

 “ora, awake dhewe ora bakal lunga saka kene, iki omah uwis tak bangun kanggo awakmu nduk “ saute Biyungku

……kahanan wis rada ora tegang maneh, Bapa wis lunga saka kamarku, aku nganti ora sempet mangan, aku wedi banget yen bapa karo biyung bakal nesu-nesu maneh

Saka kedadeyan iki, Bapa tahu ngusir Biyungku, saiki keluwargaku wis ora ayem. Wis ora tau solat bareng, ora tau dolan blanja bebrengan maneh. Aku ngerti watake Biyungku. yen wis kuciwa marang wong, bakal ora bisa ngelalekake kedadeyan iki. Nadyan Bapa wis usaha njaluk ngapura marang Biyung. Nanging Biyung tetep ora bisa nerima

Aku lagi meneng ning kamar. Biyung teka marani aku ing kamar

“nduk yen Bapa Biyungmu pegatan kaya pie ?”

“ana apa Biyung ngendika kados mekaten ?

“Bapa lan Biyung wis ora ana cocoke blas, yen diterusake bakal dadi neraka omah iki nduk”

“biyung, menapa kok ngantos pegatan ? panjengan sampun mikir menawi mangke kula nggadahi sisihan lan taken kaliyan kula babagan bapa, kula kedah pripun bu ? kula menapa kedah kendel ? kula lingsem bu, lengsem kalian pria ingkang badhe nyedakki kula, dereng malih kula kagungan kanca, sakmenika radi kathah ingkang ngadohi kula, amargi sifat kula ampun benten”

Biyung wis bingung, lan Bapa mung meneng ngerti omonganku karo Biyung

Bapa wis kepingin nangis ngerti omonganku.

Aku kudu katon kuat ing ngarep sapa bae. Wong liya ora ngerti apa sing kedadeyan iki. Sedulurku sedulure Bapa Biyung ya padha ora ngerti apa kedadeyan perkara sing lagi tak alami ana ing keluwarga. Aku bisa mendem apa perkarane ing keluwargaku. Aku dudu bocah labil sing mesti ngumbar perkara ana ing facebook utawa twitter. Aku ngerasa wong liya ora perlu ngerti perkara sing bisa gawe bubrah awakku iki. Supaya aku ora terusan dadi nangisan, aku ngelakoni wektu kanggo sinau sing gawe ujianku mengarep supaya aku dadi sukses lan bisa ngerawat wong tuwaku yen wis tuwa mengko.

 “iki dudu salahku, dudu salah Biyungku, dudu salah Biyungku, iki takdire Gusti sing diwenehake marang keluwargaku. Tapi aku kudu tetep dadi awakku sing tugasku iku sinau sing bisa nggayuh masaku nadyan aku wis nduwe sebutan bocah broken home, lan aku nduwe pangarep yen aku nduwe kanca tapi ora ngucilna aku amarga latarbelakange keluwargaku

Sakwise badha wingi, Bapa lan Biyung resmi pegatan. Bapa mbaleni omongane sing pernah kaucap, yaiku ngusir Biyungku. Langsung Biyungku lunga nggawa barange dititipake marang mbahputri. Nganti mbesuk Biyungku saguh tuku omah anyar. Tapi Bapa nduweni rasa nyesel wis nundung minggat aku lan Biyungku. Ora kuwawa wis kedadeyan. kahanan ora bisa dibaleni maneh. Saiki Bapa wis kelangan bagian uripe

Saiki aku wis ngerti artine dewasa kaya apa. Ora perlu ngenteni tua kanggo dadi dewasa. Setaun mengarep Biyung wis bisa tuku omah anyar kanggo aku lan Biyungku. Aku nduwe pengarep yen iki panggonan sing saklawase aku seneng bareng keluwargaku. Aku ora kepingin kedadeyan perkara maneh sing wis tahu tak rasakake saiki uripku wis anyar lan tentrem melu Biyungku tanpa ana Bapaku sing wis di pegat sakwise badha wingi.